To talk or not to talk?

Για άλλη μια φορά το σχολείο μας έχει κατάληψη.

Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορώ να σας γράψω αν συμφωνώ ή οχι, γιατι δεν με διαβάζουν μονο αυτοί που θα θελα να με διαβάζουν. Και ευτυχώς ή δυστυχώς το blog έχει απο καιρό σταματήσει να είναι ανώνυμο.

Αυτό το οποίο θέλω να πώ όμως...

...είναι οτι θαυμάζω τους μαθητές που παλεύουν. Που έχουν κουράγιο να λένε όχι σε αυτά που τους σερβίρουν έτοιμα. Που είχαν το θάρρος και το κουράγιο να βγουν απέναντι μας (στους καθηγητές, στο σύλλογο γονέων, τον προιστάμενο...) και να πουν αυτα που ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ .

Όχι σαν εμάς...

Μπροστά σε 40 καθηγητές, 15 μαθητές και τον σύλλογο γονέων, ο προιστάμενος ρωτάει τους καθηγητες: " Πείτε στους μαθητές σας, εαν έστω και ένας απο εσάς συμφωνεί με την κατάληψη! Ένας!" (και στα αυτιά μου ακούω... "πείτε.. και θα δούμε ποιος απο εσας θα είναι στον Αη- στράτη του χρόνου"...)

Αυτά που εμείς κλείνουμε το στόμα και δεν τα λέμε, γιατι ξέρουμε τις επιπτώσεις, εσείς οι μαθητές τα λέτε. Εμείς φοβόμαστε. Και κάνουμε μόκο. Και όταν τα λέμε μετά το σκεφτόμαστε 15 φορές.

Είτε είναι να τα πούμε πρόσωπο με πρόσωπο με τους ανώτερους μας, είτε είναι να εκτεθούμε δημόσια, είτε στο Blog μας - έστω και ψευτοανώνυμα...

Και ξέρω οτι ακόμα και γι αυτό το Post θα κριθώ... έστω και απο τους φίλους μου. Επειδή εκτέθηκα. Αλλα ας είναι. Μάλλον θα το κλείσω το ρημάδι και θα την κάνω με ένα καινούριο blogoκάραβο στην θάλασσα της ανωνυμίας!