Έγινε η απώλεια, συνήθεια μας...

Σήμερα καθόμουν στο γραφείο καθηγητών και έπαιζα με το λατρευτό μου msi, λέει ένας συνάδελφος φιλόλογος, οτι προχτές κάνανε στην Β λυκείου ποιήματα του καρυωτάκη, και μια μαθήτρια εμπνέυστηκε και έγραψε ποίημα. Και λέει είναι και ωραίο ποίημα...

Κάλυψε το όνομα της μαθήτριας και μου το έδωσε να το δώ...

και διαβάζω...


"Γλύφω το οξύ απ' τις ρωγμές των χειλιών σου
και προσπαθώ να σου απαλύνω τον πόνο
τα χρόνια που περάσανε μ' αφήσανε μόνο
να ψάχνω την πνοή μου στο νεκρό εαυτό σου, στο νεκρό εαυτό σου

Ζητάω βοήθεια από ανήμπορα χέρια
που ριγούν στην αγάπη και στον τρόμο
πήρες λάθος το δικό μου δρόμο
και ψάχνεις το φως μου σε σβησμένα αστέρια

Η απουσία σου μ' εξουθενώνει
και δεν μπορώ να συνηθίσω
νοιώθω να προχωράω μπροστά μα πάντα φτάνω πίσω
κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει


Σβήνω τα ίχνη απ' τα ψέματα μας
παραπατάω στην σιωπή
έγινε η απώλεια συνήθειά μας
κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή"


Μα...αυτό είναι διάφανα κρίνα του λέω...

Μα το έγραψε μόνη της μου είπε, λέει ο φιλόλογος

Ενα γρήγορο googling του έλυσε την απορία..

Την επόμενη ωρα λοιπόν μου λέει η μαθήτρια.."Κυρία εγώ μόνη μου το έγραψα!- μπορείτε να μου βάλετε το τραγούδι να το ακούσω??"

Ε, youtube, βάζω το τραγούδι, το ακούει...

"Είναι ίδιο...ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΤΟ ΕΓΡΑΨΑ ΜΟΝΗ ΜΟΥ! Άσε που σιγά μην άκουγα τέτοια καταθλιπτική μουσική..."