Άδεια η ζωη μου, το δωμάτιο άδειο..

Ειναι δυο το βράδυ. Προσπαθω να κοιμηθω μιας και αύριο προβλέπετε δύσκολη μέρα. Δεν μπορώ όμως... Διαφορες "περιεργες" σκεψεις τριγυρνάνε στο μυαλό μου.

Σκέφτομαι οτί το μεταπτυχιακό σχεδόν τελείωσε. Τι έμεινε? Ένας μήνας, μία εξέταση, ίσως και μια ακόμα εργασία. Θα τελειώσει όπως τελείωσε και το πτυχίο. Και πάλι θα έχω να βάζω την ζωή μου σε κούτες, να ξεχωρίζω τι θέλω να κρατήσω και τι όχι, να βρίσκω χαζά μικρά πραγματάκια που θα μου θυμίζουν στιγμές που έζησα εδώ.

Στην θεσσαλονίκη έκανα δύο μετακομίσεις. Μία σχεδόν ανώδυνη, και μια πολύ επώδυνη.

Την πρώτη φορά μετακόμισα από το σπιτάκι μου (στον 8οο όροφο μιας παλιάς πολυκατοικίας) στο απέναντι διαμέρισμα στον ίδιο όροφο. Πήγα να συγκατοικήσω με την φίλη μου την Ιωάννα που κάναμε πολύ πολύ παρέα, και ειχαμε γνωριστεί στο ασανσερ 1 χρόνο πριν. Εκεί έγινε ο πρώτος διαχωρισμός. Τι θέλεις? Τί σου είναι απαραίτητο στο νεο σπίτι? Γιατί όταν μετακομίζεις απο δυάρι όλο δικό σου, σε ένα δωμάτιο σε ένα δυάρι, ε, πρέπει να κάνεις συμβιβασμούς. Και βρεθήκαμε με το Ιωαννί (ε έτσι την έλεγα!) , 20 Δεκεμβρίου του 2002 να πακετάρουμε τα πράγματα που θα έστελνα στην Αθήνα, και να ξεχωρίζουμε τι θέλουμε να κρατήσουμε για το σπίτι.

Multi mullinete έχεις? Οκ, το φέρνω. Σφηνοπότηρα? Οκ, τύλιγμα σε εφημερίδα και στην κούτα. Και γενικά, μέσα σε μια μέρα είχε πακεταριστεί ότι έπρεπε να φύγει. Η καλή μου η Μαρίνα κανόνισε με την μεταφορική που δούλευε και ήρθαν και τα πήραν όοοολα απο το σπίτι μου- δεν χρειάστηκε να κουβαλίσω τίποτα. Ακόμα και εκείνη την θεόβαρια μοκέτα που στο πρώτο έτος ο Δ. με τον Π. την ανεβάσανε απο το ισόγιο στον 8οο με τα πόδια. (Και που με απειλούσανε οτι αν θελήσω ποτέ να μετακομίσω και να πάρω και την μοκέτα θα σταματάγανε να μου μιλάνε). Λίγες μέρες μετά, κουβάλησα μόνη μου στο απέναντι διαμέρισμα τα πάντα. Βιβλιοθήκη (μαζί με τα βιβλία!) , ρούχα,κρεβάττι, γραφείο, ντουλάπα, και γενικά...τα πάντα!. Και μετα μένω τέζα στο κρεββάτι 3 μέρες. Και να βγαίνει και η γειτόνισα όπως κουβαλάω και να λέει (ναι η στριμένη που έλεγα στο προηγούμενο Post) "Δεν έχεις κανέναν άντρα να σε βοηθήσει?". Άστα διάλα και εσύ, και με τον πόνο μου παίζεις?

Πέρασε καιρός απο τότε. Πήγα erasmus, γύρισα, δούλεψα για κανα εξάμηνο, πήρα το πτυχίο, και βρέθηκα να αναρωτιέμαι τι θα απογίνω στην ζωή μου. Να πάω Αθήνα (που δεν ήθελα αλλά είχα ένα σπίτι να μείνω), ή να ψάξω να βρώ δουλειά και να μείνω Σαλόνικα (ναι ναι ναι ναι!) Και μια ωραία Δευτέρα περίπου έναν χρόνο πριν, εκεί που αναλύαμε το Ιωαννί το τι έγινε χτες το βράδυ ενώ ταυτόχρονα καθαρίζαμε, checkαρα τα mail μου.."Υou were accepted in the master programme ταδε, in ΚΤΗ Stockholm..." Μια επιλογή που την είχα διαγράψει απο τον εγκέφαλο μου αφου ελεγά: "εμένα? σιγά μην πάρουνε εμένα στο KTH! Αυτοί είναι σοβαρό πολυτεχνείο!"

Άρα δεν είχα να αποφασίσω τίποτα. Προσωρινή μετακόμιση για Αθήνα και μετά για Στοκχόλμη. Όχι πολύ άμεσα όμως. Έκατσα κανα διμηνο σαλόνικα, μέχρι να φάω και την τελευταία δραχμούλα απο τα λεφτά που είχα μαζέψει απο την δουλειά.

Και έρχεται ο Ιούνιος. Πρέπει εκ των πραγμάτων να τα μαζευω και να φεύγω. Με πονάει η σκεψη οτι θα αφήσω την Θεσσαλονίκη. Συνηδητοποιώ οτι η φοιτητική μου ζωή όντως τελειώνει. Καπουτ. Τέλος. Αντιος αμίγκος.

Ανεβηκε ο μπαμπάς μου με τον αδερφό μου να βοηθήσουν. Δεν ξέρω πως με αντέξανε. Δύο μέρες μαζευα πράγματα και έκλαιγα. Κλάμα και κακό. Το Ιωαννί έτρεχε με την δουλειά της. Ήρθε απο το σπίτι να με χαιρετήσει. Δεν έμενε και πολύ σπίτι τελευταία. Είπα να την πάω μεχρι τα ΚΤΕΛ με το ibizi μου, κλασσική διαδρομή όποτε έφευγε τα σ/κ να πάει σπίτι της στην Βέροια. Στον δρόμο εγώ έκλαιγα ακόμα. Η Ιωάννα έκανε τα μαγικά της όμως και μου πέρασε. Οι καλοί φίλοι, ακόμα και όταν έχουν ψιλοστραβώσει τα πράγματα ανάμεσα τους, έχουν τον τρόπο τους...

Πίσω στο σπίτι και το μάζεμα. Ο μπαμπάς μου κατανοηκότατος. Κάνει πως δεν βλέπει οτι κλαίω. Το μωρό μου στο 424. "Μπαμπα πάω να δω έναν φίλο μου στο 424"- Να πας μου λέει. Εγώ περίμενα να μου βάλει τις φωνές.."Εμεις μαζεύουμε το σπίτι και εσύ πας βόλτες". Ευτυχώς όχι. Χαμόγελο, "βόλτα" στο 424 και πίσω στο σπίτι. Εγώ να βάζω πράγματα στις κούτες και ο μπαμπάς και ο μικρός να τα πηγαίνουν στο αυτοκίνητό. Δεν μπορείτε να φανταστείτε ΠΟΣΑ πράγματα χωράει ενα μικρό δωμάτιο. Και το καθένα να σου θυμίζει τόσα πολλά που να μην μπορείς να αποχωριστείς τίποτα. Ο μικρος να τριγυριζει μέσα στα ποδια μου, να με κάνει αγκαλιές και να μου κάνει τον καραγκίοζη για να γελάω. "Μικρο αλμπανο αδερφο τέλει 100 ευρώ γκια κουβάλημα". Τα πράγματα μοιραστήκανε. Μισά στο Ibizi μου, μισά στο Primera του dad και ο μπαμπάς με τον μικρό φύγανε για Αθήνα.

Και είμαι στο δωμάτιο μου. Και είναι άδειο. Έχει κάτι λίγα πράγματα που θέλω να δώσω σε φίλους, και ένα έπιπλο της Ιωάννας. Ξαφνικά μοιάζει τόσο μεγάλο. Κάθομαι στο πάτωμα και αναπολώ τις στιγμές που πέρασα σε αυτό το δωμάτιο. Όταν ήταν ακόμα δωμάτιο της Ιωάννας και ερχόμουν και αράζαμε, και όταν έγινε δικό μου δωματιάκι και το αγάπησα τόσο τοσο πολύ. Οι τοίχοι άδειοι. Μόνο τα διάφορα που είχα γραψει πάνω τους υπάρχουν. "Θα βρεθούμε κάπου εκεί, στο ονειρό μας". " Όλη μου η ζωή ένα ταξίδι". Πόσο αλήθεια είναι αυτό τελικά...

Παίρνω ένα στιλό και αφήνω ένα μήνυμα για την Ιωάννα στον τοίχο. Κοιμήθηκα εκεί στο πάτωμα. Στο άδειο μου δωμάτιο. Το πρωί, κρέμασα τα κλειδιά μου με το κορκοδειλάκι δίπλα στην πόρτα, την τράβηξα πίσω μου, και με μία μικρή στάση στο 424, έφυγα για αθήνα...

Υγ. Είμαι σιγουρη οτι έχει άπειρα ορθογραφικά λάθη. Αν καταφέρατε να το διαβασετε όλο αλήθεια σας ευχαριστώ. Εγώ δεν αντέχω να το διαβάσω ξανά...θα με πιάσει μελαγχολία...