Κυριακάτικη μελαγχολία...

Τελικά δεν κατάφερα να κάνω κανονικό post απο τον βενιζέλο. Δεν με άφηνε να μπω στο textbox και να γράψω. Τέλος πάντων.

Δεν μπορώ τους αποχαιρετισμούς γαμώτο. Δεν τους μπορώ καθόλου.

Γύρισα σπίτι και κοιμήθηκα (Αφού έχασα την έξοδο μου στην εθνική και αναγκάστικα να πάω μέχρι Αφίδναι- και να πληρώσω 2 ? διόδια) και ξύπνησα απο τον σεισμό. Βγήκα στην αυλή με τις κάλτσες. Και δεν βγήκε κανείς άλλος. Νόμιζα πως το είδα στον ύπνο μου, αλλά η αδερφή μου ήταν ξύπνια και μου είπε οτι όντως έγινε... Μετά πέσανε και τα σχετικά τηλέφωνα και επιβεβαιώθηκα οτι δεν είμαι μυθομανής.

Αύριο αρχίζουν τα σχολεία. Λέω να κάνω στα παιδάκια μου Περη&Κάτια, να ξεκινήσει ήσυχα η χρονιά. Δεν μου φταίνε τίποτα τα καϋμένα να τους βάλω word αύριο ε? Πως να το κάνουμε. Πρέπει να ενκλιματιστούμε σιγά σιγά. Έχω υποσχεθεί και στα μεγάλα παιδάκια (άνω των 25 και κάτω των 65) σημειώσεις. Πώς φτιάχνουμε φακέλους, τι διαφορά έχει η αντιγραφή απο την αποκοπή, και γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε επικόλληση απο μόνη της.

Γενικά έχω μια απαίσια αίσθηση οτι αυτά που έχω μάθει με (αρκετό) κόπο πάνε χαμένα. Άρχισα να σκέφτομαι να φτιάξω μόνη μου μια εφαρμογή σε C++, απλά και μόνο για να μην ξεχάσω ακόμα και την cout. Χτες είδα μια φίλη μου απο την σχολή και ήπιαμε έναν καφέ. Μου έλεγε τι εφαρμογές κάνουν στην τράπεζα που δουλεύει, για sql server, για Powerscript και διάφορα τέτοια, και λίγο ζήλεψα. Λίγο όμως. Γιατί η καϋμένη είχε 2 μέρες αργία τώρα, ενώ εγώ 15.

Νιώθω περίεργα. Θα το ξεπεράσω I guess. Δεν μου αρέσουν γενικά οι κυριακές, ιδίως αν ξεκινάνε με το να αποχαιρετάω το μωρό μου στο αεροδρόμιο.