Μην γυρίσεις ποτέ στην θεσσαλονίκη που αγάπησες σαν φοιτητής...

Πριν κάποιο καιρό, στα παλιά τα χρόνια, όταν ακόμα ετοιμαζόμουν να κάνω πρακτική και απο το μπαλκόνι μου έβλεπα απο τα κάστρα μέχρι την καλαμαριά, τότε που έβλεπα τον ήλιο να ανατέλει και να βάφει το θερμαικό πορτοκαλί, ενώ ήμουν ακόμα στο κρεβάτι, οι πιο πολλοί μου συμφοιτητές (εε ήταν και λίγο πιο μεγάλο εξάμηνο) ήταν και αθηναίοι, ανεβαίνανε να δώσουνε τα τελευταία μαθήματα. Και επειδή με την συγκάτοικο, όλα τα σφάζαμε όλα τα μαχαιρώναμε, όλος ο καλός κόσμος έμενε σπίτι μας. Εξεταστική σεπτεμβρίου και να φιλοξενούμε 5 άτομα. και 2 εμείς 7. σε σπίτι 50 τετραγωνικά. Τέλος πάντων πλάκα είχε!

Η Ματίνα τότε μου είχε πει οτι είχε διαβάσει σε ένα βιβλίο: "Μην προσπαθήσεις ποτέ να επιστρέψεις στην θεσσαλονίκη που αγάπησες σαν φοιτητής- θα σε πληγώσει και θα σε διώξει".

Μου είχε φανεί περίεργο. Αλλά το κράτησα κάπου, στο βάθος του μυαλού μου.

Και ο καιρός πέρασε. Τελείωσα την πρακτική, πήρα το πτυχίο, άφησα το σπίτι με την ωραία θέα. Πήγα Αθήνα. Πήγα Σουηδία. Αλλά πάντα υπήρχε κάποιος να με περιμένει πάνω. Ήξερα, οτι όποτε και αν πάω υπήρχαν 2-3 άνθρωποι (και ένας συγκεκριμένος ακόμα πιο πολύ...) που θα μπορούσα να μείνω εκεί. Να περάσουμε 2-3 μέρες μαζί. Να βγούμε έξω, να δω τα μέρη που αγαπάω, να μιλήσουμε...

Και ξαφνικά έχουν φύγει όλοι.

Την κυριακή το μεσημέρι στον σταθμό του ΟΣΕ, αιστανθηκα τόσο μόνη. Ήταν 2 το μεσημέρι και οι προοπτικές της μέρας ήταν ένας καφές. Πουθενά να πάω να αφήσω το backpack μου. Και το τρένο μου να φεύγει στις 12 το βράδυ. Έπιασα να κοιτάζω το κινητό. Να κάνω scroll τα ονόματα. Να δω πιος είναι ακόμα εδώ. Γιατι εγώ, είμαι ακόμα εδώ...


Στο τέλος έβαλα τα handsfree, καταχάρηκα που το κινητό πάιζει ραδιόφωνο, έπιασα μύθο και ερωτικό και περπάτησα όλη την πόλη...



Άδεια η πόλη..που πήγαν όλοι..