Τρίτη 31 Μαΐου 2005Αν ήμουν μαζί σου...
Γκρίζα μέρα απ' το πρωί
Ούτε χρώμα ούτε φιλί
Κρύος και πικρός καφές
Κι οι κουρτίνες μου κλειστές
Φεύγω πάω για δουλειά
Πάλι με μισή καρδιά
Μα δε φταίει άλλος κανείς
Που εσύ δεν ψάχνεις να με βρεις
Μα αν με βρεις
Η μέρα αυτή θα είναι αλλιώς
Και στο σκηνικό θα μπαίνει φωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωως
Αν ήσουν μαζί μου αλλιώς θα ξυπνούσα
Θα' χα άλλη αναπνοή κι όλα αλλιώς θα τα ζούσα
Αν ήσουν μαζί μου αλλιώς θα πονούσα
Πιο γλυκά και πιο απλά αλλιώς θα ζούσα
Περνάει ο καιρός μωρό μου!
Ακούω αυτό το τραγούδι και μας σκέφτομαι το καλοκαίρι πέρσι στον δρόμο προς Χαλκιδική, να τραγουδάμε, να χαμογελάμε και να είμαι τόσο ευτυχισμένη...
Έχω τάσεις φυγής τελευταία.. τί λες? Πάμε?
Άνθισε από την ka8y στις 11:14 μ.μ.
4 Ηλιοτρόπια:
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
...πάρε το μαγιό σου και φύγαμε!!!
Μιας και εδέχθηκα παράπονα, επαναλαμβάνω ότι έσβυσα:
-------
Κάποτε ήταν ένα Κάστρο, Αράγιστο, Απόρθητο, Ασυγκίνητο.
Κι ο φτερωτός τοξευτής έστειλε 'σένα.
Και ο βασιλιάς είπε: Ξέρει να χτυπά τις πύλες μας σωστά, ας ανοίξουμε να μπεί.
Και πέρασες,
Και η νύχτα έγινε μέρα.
Οι τρούλοι γιάλυσαν ξανά και τα παλάτια έλαμψαν!
Μέσα σε δευτερόλεπτα μαλάκωσες μια καρδιά που είχε ορκιστεί να είναι σκληρή σαν πέτρα.
Και μετά έφυγες, έτσι απλά.
Και ο Ήλιος έδυσε.
Γυρίστε στους τάφους σας πιστοί μου υπήκοοι, ο άρχοντάς σας δεν θα ξανακάνει το ίδιο λάθος.
Οι πύλες της Νεκρόπολής σας θα σφραγίσουν για πάντα. Κανείς δεν θα σας ξανακουρσέψει.
Ποτέ ξανά το ίδιο λάθος.
"Κι αυτή;"
Αυτή έχει ήδη περάσει, ξέρει πως να ξαναμπεί. Δεν χρειάζεται πύλες. Ξέρει ότι το κάστρο δεν υπάρχει.
------
(Εσύ πάρε πάντως το μαγιώ σου και άντε για μπανάκι στην Χαλκιδική....)
Το δρομολογώ...
Κάτι λεπτομέρειες μείνανε, πχ να φύγω απο την σουηδία και κάτι τέτοια ψιλά!
θενκς που το ξανάγραψες, είναι πανέμορφο,και ας είναι μελαγχολικό!
Δημοσίευση σχολίου
<< Home