Άδεια η πόλη...

{
var boolean melagxolia;
melagxolia=1;

}

Δεν είμαι καλά.

Βγήκα για ένα ποτάκι με μια φίλη μου απο την θεσσαλονίκη που είναι αθήνα για 2-3 μέρες. Όμορφα ήτανε. Κατα τις 11 την γύρισα στην φίλη της που την φιλοξενεί να κάνει ένα μπανάκι και να βγει με το εν δυνάμει γκομενάκι (Όλα ανάποδα ρε αντιγόνη! Εσύ με αθηναίο και εγώ με σαλονικιό..). Ήμουν λοιπόν στο αυτοκίνητο και πήγαινα απο μαρούσι σπίτι.. κόσμος. κίνηση. Όλοι βγαίνανε έξω, σαββάτο βράδυ απόψε, και εγώ γύριζα σπίτι.

Είμαι καλεσμένη σε ένα πάρτυ σήμερα, αλλά ο μόνος που ξέρω είναι ο dj, οπότε μόνη δεν λέει να πάω. Θέλω παρέα.

Δεν έχω παρέα εδώ.

Έχω ΜΙΑ φίλη. ΜΙΑ. Που φυσικά δεν μπορεί να βγαίνει μόνο μαζί μου. Λογικό είναι. Και εγώ αν ήμουν σε μια νορμάλ κατάσταση δεν θα βγαινα πάντα μόνο με έναν άνθρωπο.

Έχω καταλήξει να μισώ τα περισσότερα σαββατοκύριακα.

Οι καθημερινές περνάνε. Τα σ/κ κάθομαι κλεισμένη σπίτι.

Δεν μπορώ.

Δεν μπορώ να ζω μόνο για τα Σαββατοκύριακα που πηγαίνω στην μυτιλήνη ή όταν έρχεται ο fantus σε μένα, για όταν πάω καμια εκδρομούλα, για όταν τυχαίνει να κατέβει κάποιος φίλος μου ή φίλη μου απο πάνω....

Γνώρισε κόσμο μου λένε όλοι.

ΠΟΥ? λέω εγώ.

Στην δουλειά? Οι διορισμένοι δάσκάλες/δάσκαλοι είναι μεγάλοι. Οι πιο νέοι-ωρομίσθιοι σαν και μένα (3-4 είναι μην φανταστείτε)... ΟΚ, λέμε 2 μαλακίες στο διάλλειμα πλάκα έχουμε. Αλλά.. Κανείς και καμία δεν είναι ο τύπος που θα ψηνόμουνα να βγώ για καφέ.

Στην άλλη δουλειά? Απο τους μαθητές μου με κανα δυό κοπέλες είπαμε να πάμε για κανα καφέ κάποια στιγμή- αλλά "Να το κανονίσουμε απο την προηγούμενη μέρα για να συννενοηθώ με την πεθερά μου να της αφήσω το παιδί".

Τόσο καιρό χαιρόμουν που σπούδασα σε άλλες πόλεις.

Τώρα δεν ξέρω αν είναι καλό.

Έχω φίλους σε όλη την ελλάδα, σε όλες της ηπείρους, αλλά όχι σε αυτήν την γαμώπολή.

ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΥ ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.

Το πάσχα είναι κοντά.
Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε..