Ασυνάρτητες σκέψεις και ταξίδια...

Κάθομαι στο δωμάτιο μου, στο ίδιο δωμάτιο που έμενα όταν ήμουν και 10 χρονών. Ριζικά αλλαγμένο απο πέρσι όταν αποφάσισα να το ξανακατοικίσω μετά απο διάλλειμα 7 χρόνων-ευτυχώς όχι για πολύ. Πορτοκαλίες κουρτίνες, σιδερένιο κρεβάτι, καινούρια πράγματα στους τοίχους, συρταριέρα και κουτιά ΙΚΕΑ...

Είναι επιφανειακά όμως όλα. Γιατί μέσα στα κουτιά είναι παλιές φωτογραφίες. Τα βιβλία που είχα απο μικρή. Τα περιοδικά μου. Η συλλογή μου απο σαπουνια. Οι κασσέτες μου.

Σήμερα ήμουν στο μπαλκόνι της κουζίνας και καθάριζα βλήτα. Και στα διαλλέιματα διάβαζα "το τραγούδι της Αρμπον"*. Ήθελα να ακούσω λίγη μουσικούλα- η μία λύση ήταν να ανέβω στο δωμάτιο μου και να ψάξω στα κουτιά μου για κανα audio-cd. Η δεύτερη να ανέβω στο δωματιο να κατεβασω το λάπτοπ και τον εξωτερικό σκληρό. Και οι δύο προοπτικές δυσοίωνες αφού περιελάμβαναν ανεβαίνω-είκοσι-σκαλιά-και-βαριέμαι.

Η λύση ήρθε σύντομα. Δίπλα στο στερεοφωνικό είχε κασσετούλες. Αναγνώρισα κάποιες. Ο baremenos είχε κάνει επιδρομή στα κουτιά μου.

Διαλέγω και την βάζω να παίζει...




Ελικόπτερο...

και αρχίζω να ψιθιρίζω...

I cant remember anything...
Cant tell if this is true or dream...
Deep down inside I feel to scream..
This terrible silence stops me...

Οι στίχοι είναι ακόμα ζωντανοί. Δυναμώνω την ένταση...

Darkness imprisoning me
All that I see
Absolute horror
I cannot live
I cannot die
Trapped in myself
Body my holding cell

Το τέλος φέρνει την λύτρωση.

Αλλά ακόμα όλα είναι ακόμα στην αρχή..

Ακούγεται ο παραγωγός να λέει οτι το επόμενο κομμάτι είναι αφιερωμένο στα παιδιά που δίνουν παννελήνιες.. Είναι Ιούνιος 98. Και ξέρω οτι έχω έναν χρόνο μπροστά μου...

We don't need no education
We dont need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers leave them kids alone

Η κασσέτα μου απ 'εξω λέει "Your world sux just like hell".



Και αρχίζω και φοβάμαι. Φοβάμαι μην γίνω μέρος αυτού του κόσμου. Αυτού που μισούσα. Μην γίνω another brick in the wall....

All in all it's just another brick in the wall
All in all you're just another brick in the wall...
"Wrong, Do it again!"

Και αναρωτιέμαι μήπως έχω γίνει ήδη...

Το τραγούδι σταματάει κάπως απότομα. Ακούω τις τρίτες-τέταρτες νότες απο το white dove (οι πρώτες χαθηκαν μέχρι να πατηθεί το rec..) και ξέρω οτι τώρα θα ακούσω μια άλλη παραγωγό να λέει οτι ακούω επικοινωνία fm και μετά απο το τραγούδι θα πάμε για διαφημήσεις. Την ακούω να το λέει πριν να το πεί.

Ακούω το τραγούδι και ηρεμώ απο την προηγούμενη ένταση.

Σήμερα δεν έγραψε η ka8y, έγραψε η katerine. H katerine που όταν έγραφε τις κασσέτες φοβόταν πολύ διαφορετικά πράγματα. Που έλεγε οτι όταν φτάσει 25 θα αυτοκτονήσει. Πίστευε στα 25 θα ήταν η στιγμή που θα σταμάταγε να είναι μικρή και θα μεγάλωνε. Φοβόταν λέει οτι θα έχει ανθρώπους που θα νοιάζονται γι αυτήν και δεν θέλει να τους απογοητεύσει. Και ήταν η κατάλληλη ηλικία να το κάνει. Πριν αρχίσει να μεταλλάσεται σε κάτι που έμοιαζε στους μεγάλους. Γιατί οι μεγάλοι την είχαν απογοητεύσει λίγο.

Και η ka8y τι λέει? H ka8y δεν έχει την τόλμη της katerine. Η Katerine εκείνο το καλοκαιρι είχε κρεμαστεί έξω απο ένα μπαλκόνι στο πάρτυ του SoF* και δεν το είχε σε τίποτα να πέσει. Είχε την δύναμη να τους γράφει όλους και να κάνει το δικό της. Και τώρα προσπαθεί νατο κάνει αλλά δεν τους γράφει όλους. Σκέφτομαι όπως οι πολλοί. Μεταλλάχτηκα.


ps.1. Επικίνδυνα τα μεσημεριανά ταξίδια.

ps.2. *Δες επόμενο ποστ

ps.3.* Έχω ένα σημείωμα σου στον τοίχο πάνω απο το κρεββάτι μου: "Lovers dont bring happiness (always...)...FRIENDS DO. - καλή τύχη πάντως- εξού και το Rune" To rune το έχω ακόμα,8 χρόνια μετά, εσύ που είσαι?