break news

Είμαι καλά. στοπ.
To σπιτάκι μας κουκλί.στοπ.
Το νησί είναι όμορφο αλλά έχω φρικάρει με το θεμα σουπερ μάρκετ. στοπ.
Θα ακολουθήσει αναλυτικό ποστ μαζί με την dsl. στοπ.
την περιμένουμε σε κανα 15νθήμερο. (ΓΑΜΩΤΟ).στοπ.

τα άλλα νέα-κοινώς γιατί ξεκίνησα να γράφω:

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΡΩΣΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ.

Όχι οτι δεν μου αρέσει αλλά το "να βγούμε για καφέ σε κανα δύωρο, έχω διάβασμα τώρα" είναι άρρωστο. Ευτυχώς όλοι έχουν διάβασμα.

Επίσης συνειδητοποιώ εκεί που γράφω ερωτήσεις στο περιθώριο του βιβλίου για να μπορώ να ρωτάω τους μαθητές στην παράδοση, οτι σταματάω τις ερωτήσεις και γράφω στιχάκια...

Νομίζω οτι η σκέψη του 2ου μεταπτυχιακού ή του διδακτορικου απομακρύνεται με γοργά βήματα...

ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ

Δεν ντρέπεστε λιγάκι?

Όταν την Τρίτη 25 Αυγούστου το βράδυ η δημοσιογράφος απο "ΤΑ ΝΕΑ" έπαιρνε τηλέφωνο τον Laodimo για να του ζητήσει μερικές πληροφορίες για τον εαυτό του, την εθελοντική ομάδα πυρασφάλειας εκαλης και μια φωτογραφία ωστε την τετάρτη να την δημοσιεύσει στο στην εφημερίδα μαζί με το κείμενο που ανέβασε στο Blog του, τρέξαμε να βρούμε ψηφιακή και laptop ωστε να τα ετοιμάσουμε.

Και στο φύλλο της Πέμπτης εμφανίστηκε αυτό..

http://www.tanea.gr/Article.aspx?d=20070830&nid=5796676

Η κ. Βασιλική Καϊσσά γράφει την τρομακτική εμπειρία της από την πυρκαγιά:
«Θα ήθελα να ξεχάσω τα 3-4 πρόβατα που δεν προλάβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά, και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε ότι δεν υπάρχει σωτηρία... Τα αφεντικά του έλειπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε γι΄ αυτό...
... Μα δεν θα ξεχάσω ότι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ένα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα... Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου.
Μα δεν θα ξεχάσω...
την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που ΄πέσαν πάνω μου και μου ξανάδωσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε από ανθρωπιά και καλοσύνη».

ΕΞΗΓΗΣΤΕ ΜΟΥ ΠΩΣ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΛΕΕΙ ΓΙΑ "ΟΜΟΡΦΗ ΤΡΑΥΜΑΤΙΟΦΟΡΕΑ".

Οι σκέψεις του laodimou ήταν κανονικά οι εξής...


"Σημειώνεται ότι δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί λόγω της πυρκαγιάς πλην ενός πυροσβέστη ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο «Σισμανόγλειο» με αναπνευστικά προβλήματα."
Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την αποστειρωμένη λογική της δημοσιογραφίας..

Θα ήθελα να ξεχάσω
τα 3-4 πρόβατα που δεν πρόλαβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά..
Θα ήθελα να ξεχάσω
τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν απο τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα..
Θα ήθελα να ξεχάσω
τις τρομαγμένες μας φάτσες όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού
Θα ήθελα να ξεχάσω
τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες
Θα ήθελα να ξεχάσω
όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη,
Θα ήθελα να τους ξεχάσω
όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβωντας μάνικες και δεν μπορούσαμε επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας
Θα ήθελα να τους ξεχάσω
όλους αυτούς που πίναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας
Θα ήθελα να τους ξεχάσω
αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τη δουλειά μας
Θα ήθελα να ξεχάσω
τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά
Θα ήθελα να ξεχάσω
αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπο να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ώς παιδιά και τα παιδιά μας θα θέλαμε να χαρούν επίσης

Μα δεν θα ξεχάσω
εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς που μας περιτριγύρισαν
Μα δεν θα ξεχάσω
όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν και αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς
Μα δεν θα ξεχάσω
το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ενα ευχαριστώ, για να μήν θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του μπροστά στα συμφέροντα.
Μα δεν θα ξεχάσω
οτι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ενα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα..
Δεν θα ξεχάσω
την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που πέσαν πάνω μου και μου ξαναδώσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε απο ανθρωπιά και καλοσύνη.
Σας ευχαριστώ.

Και δεν θα ξεχάσω
να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ενα μεγάλο συγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου.

Η απορία μου είναι
οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα εαν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω μας;
πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω;
πώς περιμένω απο ενα κράτος με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα να δημιουργήσει ενα καλύτερο μέλλον απο τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου...

Λίγη στάχτη στα μαλλιά... καιρός να πούμε αντίο

δολοφόνοι

Και πρωτοδημοσιέυτηκε στο blog του στις 19 Αυγούστου, καθώς και στο Fireman.gr στις 21 Αυγούστου...

Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει σε ό,τι σου τρώει τη ψυχή
Υπάρχει ακόμα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή


Τις τελευταίες μέρες το παίζει συνεχώς το ραδιόφωνο και εγώ το ακούω στο αυτοκίνητο, και δεν σιγοτραγουδάω, αλλα ΟΥΡΛΙΑΖΩ τους στίχους...

Και το επόμενο που μου έρχεται, και είναι το καλύτερο soundtrack για τις πυρκαγιές, και όχι αυτά με την κλασσική μουσική που βάζουνε...

ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΜΙΣΗΣΑ
ΚΑΙ ΜΕ ΜΙΣΗΣΑΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ
ΑΠ ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ.

Να τα χαίρεστε όπως τα κάνατε...

The day has come...

Αύριο μετακόμιση. Πάλι όλα σε βαλίτσες, σακούλες, κούτες, φόρτωμα το Ibiza, ξεφόρτωμα το ibiza...

ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΕΣ ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΕΙΣ.*

Δεν θέλω ΠΑΛΙ να κάθομαι να ξεχωρίζω τι θέλω να πάρω μαζι μου και τι όχι. Θέλω επιτέλους μιά βάση που να είναι το σπίτι μου.

Πρώτη φορά το καλοκαίρι μου ήταν τόσο γεμάτο και τόσο όμορφο. Και ξέρω οτι και στην Λήμνο θα περάσω τέλεια. Το καινούργιο σπιτάκι περιμένει ήδη, έτοιμο να το φτιάξω..

Αλλά πάλι αφήνω πίσω πράγματα, και ας μην περνάω καλά στην Αθήνα. Τρομάζω λίγο που πάω σε μικρό μέρος.

Δεν πάμε καλά.

Και όπως κάθε χρόνο, η τελευταία παράσταση θα παιχτεί στην πυρασφάλεια. Σήμερα χαιρέτησα τον πρώτο. (Το κομμάτι σου απο το cheesecake θα σε περιμένει είπαμε-απείλησα τον Χ. οτι αν το φάει θα τον φάω).


"Ρε συ Κ., να σου κάνα τράκα ένα στριφτό...? Δεν παλεύετε η κατάσταση..."

Και ναι το ξέρω πως στρίβω αηδιαστικά χάλια οταν βάζω φιλτράκι γι αυτό τα στρίβω χωρίς...

Θελω να κλάψω. Δεν θέλω να φύγω. Θέλω έναν ακόμα Freddo στο escoba ρε φιλενάδα. Θέλω να ανέβει και η Z. και να πάμε εκείνη την εκδρομή που λέγαμε όλες μαζί. Να δω τον Γ. να μου πει πως ήταν στο New York. Να πάω να δω τον Ν. με παραλαγή στην ορκωμοσία του.

Να αφήσω τα πράγματα μου όπως είναι και να τα βρω στο σπίτι στην Λήμνο.

Αύριο τέτοια ώρα στο καινούριο σπίτι. Ένα σπίτι που το είδα μισοτελειωμένο τώρα με περιμένει.

Κωλόπαιδα, εσείς οι δύο, και ας μην διαβάζετε, κοιτάξτε να με ποτίσετε τπτ να προσαρμοστώ με το μαλακό...

Βρίσκομαι στα όρια της κατάρευσης. Πρώτη φορά νομίζω θα κλάψω που φευγω απο την Αθήνα.


*Μιλάμε για πολλές μετακομίσεις...
Ιαν. 2003: Σαλονίκη-> Φιλανδία
Ιουν. 2003: Φιλανδία-> Σαλονίκη
Ιουν. 2004: Σαλονίκη ->Αθήνα
Σεπτ. 2004: Αθήνα->Στοκχόλμη
Ιουν. 2005: Στοκχόλμη-> Αθήνα
Σεπτ. 2006:Αθήνα->Μυτιλήνη
Ιουν. 2007: Μυτιλήνη ->Αθήνα
Σεπτ. 2007:Αθήνα->Λήμνος
Ιουν 2008:...??????????????