Τι κάνει κανείς το τελευταίο βράδυ πριν φύγει απο το σπίτι του για αρκετό καιρό...?

Βγήκα για καφέ με συμφοιτητές νωρίς...

Χαιρετησα την τζόπι.. θα μου λείψουν οι συζητήσεις μας.. και τα βραδυνά τσάγια μετά την δουλειά βλέποντας κ.Ποντίκη..

Μαλώσα με την μάνα μου..

Πήγα στην πυρασφάλεια να χαιρετήσω τα παιδιά.. Συγκινητικός αποχαιρετισμός.. "Άντε φύγε ρε μαλακισμένο που μας παρατάς και φεύγεις. Δεν σε χαιρετάω καν". Σχεδόν οτι πιο γλυκό που μπορούσα να ακούσω. Να βλέπω 2 μαντράχαλους να συγκινούνται που φεύγω δεν το περίμενα.

Επιστροφή στο σπίτι...

Στο cd να παίζει 4 non blondes...

Twenty-five years there's a lot of steel.
Trying to get up that great big hill of hope 
for a destination..

Destination έχω..

And I'm feeling, a little peculiar
And so I wake in the morning and I step outside,
And I take a deep breath and I get real high
And I scream from the top of my lungs,"What's going on?"

Και όντως νιώθω a little peculiar....

Τώρα είμαι στο κρεββάτι μου, βλέπω τα φωσφορίζοντα αστεράκια στο ταβάνι και σκέφτομαι που θα είμαι αύριο τέτοια ώρα. Θα είναι ένα βήμα μετά. Πρίν δύο χρόνια τέτοιες μέρες έφευγα για Σουηδία. Για master. Προσπαθώ να θυμηθώ τι σκεφτόμουν τότε. Θυμάμαι ήμουν πολύ χαρούμενη που έφευγα, αλλα τελευταίο βράδυ με είχε πιάσει ένα κάτι.

Στο 90' και ακόμα τα πράγματα μου δεν τα έχω ετοιμάσει.

Να πάρω χειμωνιάτικα, να πάρω καλοκαιρινά, να πάρω καλά, πρόχειρα, μήπως να πάρω τον πούλο και να υσηχάσουμε...?

Καληνύχτα σε όλους.

Απο αύριο στο νησί, δεν ξέρω πότε θα βρώ net για να ξανακάνω κανένα postακι. Να προσέχετε το Blogακι μου...