Στα χαμενα

Είναι μεσημέροπόγεμα, το αυτοκίνητο μου το βρήκα μετά την δουλειά με ξεφουσκωμένο λάστιχο - ακόμα δεν ξέρω αν έσκασε - το παράτησα στο βουλκανιζατέρ και ήρθα σπίτι.

Ξαπλωμένη, ακούω radiobubble, και σκέφτομαι. Σκέφτομαι διάφορα. Είμαι περίεργα, δεν ξέρω. Λίγο στα χαμένα που θα έλεγε και μια φίλη. Νιώθω σαν να έχει γίνει ενα "μπαμ" μέσα μου και να έχουν έρθει τα πάνω κάτω.

Πράγματα σημαντικά σαν να μην έχουν σημασία πια

Σαν να ξέρω τι πρέπει να κάνω- αλλα και ταυτόχρονα να μην ξέρω. Σαν αυτά που λες για ειλικρινείς συμβουλές στις καλές φίλες... "οτι ξέρω οτι είναι δύσκολο, αλλά αυτό πρέπει να γίνει". Πως θα πείσω τον εαυτό μου οτι παρόλο που είναι δύσκολο, ξέρω την λύση και πρέπει να την εφαρμόσω? Είναι πιο εύκολο να στηρίζεις κάποιον να κάνει κάτι δύσκολο παρα να το κάνεις εσύ! Και τελικά, είμαι σίγουρη οτι ξέρω την λύση?!!?

Όλα καλά όλα ανθηρά. Η μέρα μεγαλώνει πια! και μένει μόλις ένας μήνας για την επόμενη (μικρή) εξόρμηση.. Ίσως ήρθε η ώρα να σκεφτώ πότε θα πάω στην Στοκχολμίτσα ξανα, πολύ την μελετάω τελευταία...