Lapland: Nordkapp, Kiruna και άλλα εξωτικά μέρη!

Λαπωνία.

Ταξίδι που φαντάζει ονειρικό.

Πρώτη φορά πριν απο 2 χρόνια, στο Rovaniemi και στο Yllas στην Φιλανδία. Μάρτιος. Όχι πολύ κρύο. (-13 περίπου). 19 ώρες στο λεωφορείο. Τάρανδοι, Snowmobiles, Αγ. Βασίλης, Πολικό Σέλλας (aurora borealis, ή στα φιλανδικά Revontulet). Πάρτυ, βότκες με battery και σάουνα (αυτά τα τελευταία όλα μαζί wash and go).

Με τα παιδιά απο το erasmus.

Ατάκες της εκδρομής:

-Μαμά είδαμε τον Αγιο βασίλη..
- (κατι λέει η μαμά της γιάννας...)
-Μα σου λέω μαμα υπάρχει!
-......
-Μα τον είδα σου λέω!


Δεύτερη φορά πριν απο 2 χρόνια πάλι, στο Nordkapp στην Νορβηγία. 5 Ιουνίου.Κρύο. -5. Τελικά το κρύο το εκτιμας διαφορετικά σε διαφορετικές συνθήκες. 26 ώρες στο λεωφορείο. Μόνη μου. Διέσχισα την μισή φιλανδία για να φτάσω... Στόχος το βορειότερο σημείο της Ευρώπης. Να δω τον ήλιο που δεν δύει.

Και πήγα στο βορειότερο σημείο της ευρώπης. Και είδα το ηλιοβασίλεμα που ο ήλιος ακουμπάει το νερό και ανεβαίνει ξανά. Και έκανα μια ευχή. Λίγο μυστική. Για έναν φίλο να πραγματοποιήσει το ονειρό του και να έρθει.

Και όταν έφτασα δεν βρήκα να μείνω. Το hostel γεμάτο, το hotel πανάκριβο. Περιπλανήθικα στο χωριουδάκι κανα 5ωρο. Στους -5. 12 με 5 το πρωί. Έβρεχε. Κατα τις 3 πέτυχα έναν που περίμενε και αυτός το λεωφορείο- δεν έβρισκε να μείνει πουθενά. Χωθήκαμε και οι δύο μέσα στο sleeping bag μου, και περιμέναμε το λεοφωρείο. 26 ώρες και ήμουν πάλι σπίτι μου.

Ταξίδι τρίτο. Ιούνιος 2005. Kiruna Σουηδία, και Narvik Nορβηγία. Ζεστούλα. 7 βαθμοί. Βροχή. Συνέχεια. 19 ώρες στο τρένο. Κουραση. Τα ειδα όλα. Μάλλον μεγάλωσα. Το hostel καλό. Ο τύπος στην reception μπάμιας.

Η λαπωνία αυτή την εποχή είναι μια απογοήτευση. Ούτε χιόνια αλλά ούτε και καλός καιρός για να κάνεις πράγματα έξω. Και αλλιώς με παρέα αλλιώς με την sister.


Το μόνο που αξίζει είναι οι λευκές νύχτες. Εδώ στοκχόλμη έχουμε κανα 3ωρο "νύχτα". Εκεί δεν έχει. Καθόλου. Είτε πρωί είτε μεσημέρι είτε βράδυ, το ίδιο φως έχει...


Πήγαμε και σε ένα ορυχείο. Το μεγαλύτερο του κόσμου για σίδερο. Αιματίτη. Έπαθα μια μίνι κλειστοφοβία όπως κατέβαινα στα 540 μέτρα... εντυπωσιακό. Χάρηκα πολύ πάντως όταν ξαναείδα φώς...


Ο γυρισμός εύκολος. Αεροπλανάκι και σε 1,5 ώρα στοκχολμη.

Σπίτι.


Θέλω να ξαναπάω κάποια στιγμή. Η ίσως είναι καιρός να ονειρευτώ άλλα ταξίδια. Θα δούμε!

PS1. Αυτή την φορά είμαι σίγουρη οτι το έγραψα σωστά το λεωφορείο....!!!