Τα φυτά και τα αντίο

Έχω την άδεια φόρμα μπροστά μου και δεν ξέρω γιατί να γράψω. Μέσα στην μέρα μου είχαν έρθει πολλές ιδέες αλλα μία μία τις απέρριπτα.

Σήμερα είχε τέλειο καιρό. Βγήκα χωρίς κασκόλ και με αθλητικά παππούτσια. Θα πείτε βέβαια: ε και? ΑΑΑχ... μετά απο 6 μήνες επιτέλους δεν έβαλα μποτάκια. Απελευθέρωση.

Χτες η φίλη μου η Μαρία μου έφερε δύο φυτούλια. Τα έβαλα στο μπροστά στο παράθυρο. Πρώτη μούρη στο Καβούρι! (Χμ πολύ Αθηναϊκο μου βγήκε αυτό ε?) Μια μπανανιά (που κάποτε θυμηθήτε το- η Μαρία θα βγάλει παραγωγή απο αυτή) και μια μπιγκόνια. Σήμερα ξύπνησα το πρωί και είχα στο νου μου να τα ποτίσω, να τα φροντίσω... Ωραία είναι να έχεις για κάτι να νοιάζεσαι... Είχα κάτι φυτά όταν ήμουν φοιτήτρια στην θεσσαλονίκη, αλλά όταν έφυγα για erasmus ο φίλος μου που του τα είχα αφήσει έδειξε την ίδια ευαισθησία γι αυτά με όση έδειξε σε μένα αργότερα. Τελοσπάντων! Πάλι καλά που την γλύτωσα με δύο-τρία φυτά - θα πρέπε να είχα καταλάβει πολλά απο αυτό, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.

Τι έλεγα? Α ναι για τα φυτούλια! Ζήλεψα. Σήμερα που τα είδα στο zuper market (ναι, zuper market) είπα να πάρω και εγώ, αλλα τα λυπήθηκα τα καημένα. Σε 2,5 μήνες μετακομίζω. Δεν νομίζω να αντέξουν ταξίδι Στοκχόλμη-Αθήνα. Και πολύ θα λυπηθώ άμα τα αφήσω.

Επίσης διάβασα ένα καταπληκτικό post και με έκανε να σκεφτώ τους αποχαιρετισμούς που έχω ζήσει τους τελευταίους μήνες. Δεν μασάμε όμως! Ένα κουράγιο θέλει, να περάσουν οι πρώτες δύσκολες μέρες. Μετά ηρεμείς, το ξανασκέφτεσαι και το αποδέχεσαι. Όχι πως δεν είναι δύσκολα μετά. Συνηθήζεις. Όχι λάθος λέξη. Δεν μπορώ να συνηθίσω την απουσία. Την ανέχομαι είναι η σωστή λέξη. Προσπαθώ να συμβιώσω μαζί της. Προσπαθώ να κάνω κόλπα για να την ξεγελάω. Skype, icq, και λοιπές διαδικτυακές υπηρεσίες προσπαθούν να με βοηθήσουν. Ώρες ώρες βέβαια όσο masquerade και να κάνεις, η απουσία είναι εκεί.... Όχι η ψυχική, η σωματική. Πάλι καλά δηλαδή. Γιατί το ανάποδο, ούτε στον εχθρό μου!!!

Μου την σπάνε οι αποχαιρετισμοί. Αλλά προσπαθώ να τους βλέπω σαν κάτι διαδικαστικό. Μου την σπάει η απουσία, η απόσταση, το να πονάω... Αλλά προσπαθώ να το βλέπω σαν το ενδιάμεσο στάδιο του να είμαι μαζί, και να είμαι τόσο καλά, που όλα να μου φαίνονται ασήμαντα, σαν να ήταν ένα λεπτό που πάει και πέρασε.

Δεν θα βαρεθώ ποτέ να σε αποχαιρετώ. Γιατι ξέρω πως πάλι θα βρεθούμε...