Η κατάρευση ενός μύθου

Μια φορά και έναν καιρό, πριν καμιά δεκαριά χρόνια τα κοριτσάκια της ηλικίας μου ήταν χωρισμένα σε κορκολίτσες και ρουβίτσες. Και ανάμεσα στις δύο πλευρές υπήρχε μίσος.

Εγώ ήμουν που λέτε ερωτευμένη με τον στέφανο. Και να όλο το δωμάτιο γεμάτο αφίσες. Και να τα 4 ντοσιέ γεμάτα φωτογραφίες-συνεντεύξεις-αφίσες-αποκόμματα από περιοδικά. Τα οποία φυσικά υπάρχουν ακόμα στα πάνω ντουλάπια στο δωμάτιο μου. Εμ τι τόσο κόπο έκανα...

Πρώτη μούρη η Κατερίνα στις συναυλίες. Μπροστά μπροστά. Και όλα τα κοριτσάκια να φωνάζουμε «Στεφανεεεεεεεεε στεφανεεεεεεε σ’αγαπώωωωωωωω ». Και ναααααααα στρίμωγμα... Και η υπέρτατη χαρά όταν πήγα με κάποιον χορό στο Ποσειδώνιο και έβγαλα φωτογραφία μαζί του(. Έπρηζα και την κολλητή μου, τις έλεγα πόσο ερωτευμένο είμαι, και μου λέγε και κείνη για τον έρωτα της για τον Bryan (τον Adams καλέεεεε...Everything I do I do it for you, Please forgive me, θυμηθήκατε?).

Από τότε μεγαλώσαμε, ξεκόλλησα και από αυτή την μουσική (ευτυχώς) το γύρισα στο ροκ. Περάσανε τα χρόνια και ένα πρωί κάποιοι συμφοιτητές μου- που δεν ξέρανε το ψώνιο μου, αρχίζουνε και σχολιάζουνε το γνωστό βίντεο που είχε δείξει το προηγούμενο βράδυ ο Τριανταφυλλόπουλος (Πέσμου τι είσαι...) Η αντίδρασή μου? «ΑΑΑΑΑχ γιατί να μην ήμουν εγώ το δεκατριάχρονο...»

Με αυτά και με αυτά, χτες βράδυ χάζευα tv και πετυχαίνω συνέντευξη κορκολή στην Παναγιωταρέα. Απογοητεύτηκα. Είδα έναν άνθρωπο γερασμένο, με ένα υφάκι «εγώ-είμαι-και-κανένας-άλλος». Αχτένιστος- η τουλάχιστον όχι μαλλί προσεγμένο όπως κάποτε...ένα κατιτίς που μου χάλασε όλη την εικόνα που είχα. Κατέβασα σήμερα τα ντοσιέ από την ντουλάπα και κοίταζα τον θησαυρό.. Μπήκα στον πειρασμό να τον ανακυκλώσω. Αλλά τα ξανάβαλα στο ράφι. Σε 10 χρόνια ακόμα θα τα κατεβάσω, θα τα δείχνω στην κολλητή μου, θα μου δείχνει και εκείνη την αντίστοιχη συλλογή του Bryan και θα γελάμε...