Σαν μια βροχή από στάχτες σε μια οπάλινη θάλασσα

κύλησα στη ζωή σου κι έτσι όλα τα χάλασα

Έτσι απόμεινα εδώ ένας πέτρινος γίγαντας

ένα ολέθριο τίποτα κεντημένο απ' τ' άστρα σου

Πόσο ακόμα θα υπάρχω στις ρακένδυτες μνήμες σου

πόσο ακόμα θα ψάχνω αιμορραγώντας με στίχους

την ανάσα απ' το γέλιο σου, τους τριγμούς απ' τα βήματα

της αγάπης το τρέμουλο στους σπασμούς της φωνής σου

Τόσα χρόνια σπατάλησα να προσμένω τον ίσκιο σου

ένα χέρι ζεστό ας μου κλείσει τα μάτια

Ξεψυχάω ανήμπορος μακριά απ' τα χάδια σου

στη ζωή μου πια δύουνε πεθαμένα φεγγάρια

Κυριακή των Βαΐων ανοιξιάτικο βράδυ

σου στέλνω για τη γιορτή σου καρτ ποστάλ απ’ τον Άδη