Μικρές στιγμές ευτυχίας

Να ξυπνώ το πρωί και να σε βλέπω διπλα μου...
Να πλατσουρίζω στις καβουρότρυπες...αααααααχχχχ
Το μαμ στον σολωμονίδη με πολύ πολύ καλή παρέα..(Ρε τι φαί ήταν αυτό?)
Ο τετράωρος καφές -επιτέλους- με τις φίλες μου...εεε και το super παγωτό...
Χαζολόγημα τρελο- ε ταυτόχρονα ας εγκαταστήσουμε και τα W2K 3-4 φορές
Η βόλτα στην λεωφόρο Νίκης του Αγ.Πνεύματος- δεν υπήρχε ψυχή στην πόλη
Το να πηγαίνεις στο ΤΕΙ για βόλτα
Να χτυπάει το κουδούνι και να ξέρω οτι είσαι εσύ- και επιτέλους η μέρα να αποκτάει νόημα :-)

Η κατάρευση ενός μύθου

Μια φορά και έναν καιρό, πριν καμιά δεκαριά χρόνια τα κοριτσάκια της ηλικίας μου ήταν χωρισμένα σε κορκολίτσες και ρουβίτσες. Και ανάμεσα στις δύο πλευρές υπήρχε μίσος.

Εγώ ήμουν που λέτε ερωτευμένη με τον στέφανο. Και να όλο το δωμάτιο γεμάτο αφίσες. Και να τα 4 ντοσιέ γεμάτα φωτογραφίες-συνεντεύξεις-αφίσες-αποκόμματα από περιοδικά. Τα οποία φυσικά υπάρχουν ακόμα στα πάνω ντουλάπια στο δωμάτιο μου. Εμ τι τόσο κόπο έκανα...

Πρώτη μούρη η Κατερίνα στις συναυλίες. Μπροστά μπροστά. Και όλα τα κοριτσάκια να φωνάζουμε «Στεφανεεεεεεεεε στεφανεεεεεεε σ’αγαπώωωωωωωω ». Και ναααααααα στρίμωγμα... Και η υπέρτατη χαρά όταν πήγα με κάποιον χορό στο Ποσειδώνιο και έβγαλα φωτογραφία μαζί του(. Έπρηζα και την κολλητή μου, τις έλεγα πόσο ερωτευμένο είμαι, και μου λέγε και κείνη για τον έρωτα της για τον Bryan (τον Adams καλέεεεε...Everything I do I do it for you, Please forgive me, θυμηθήκατε?).

Από τότε μεγαλώσαμε, ξεκόλλησα και από αυτή την μουσική (ευτυχώς) το γύρισα στο ροκ. Περάσανε τα χρόνια και ένα πρωί κάποιοι συμφοιτητές μου- που δεν ξέρανε το ψώνιο μου, αρχίζουνε και σχολιάζουνε το γνωστό βίντεο που είχε δείξει το προηγούμενο βράδυ ο Τριανταφυλλόπουλος (Πέσμου τι είσαι...) Η αντίδρασή μου? «ΑΑΑΑΑχ γιατί να μην ήμουν εγώ το δεκατριάχρονο...»

Με αυτά και με αυτά, χτες βράδυ χάζευα tv και πετυχαίνω συνέντευξη κορκολή στην Παναγιωταρέα. Απογοητεύτηκα. Είδα έναν άνθρωπο γερασμένο, με ένα υφάκι «εγώ-είμαι-και-κανένας-άλλος». Αχτένιστος- η τουλάχιστον όχι μαλλί προσεγμένο όπως κάποτε...ένα κατιτίς που μου χάλασε όλη την εικόνα που είχα. Κατέβασα σήμερα τα ντοσιέ από την ντουλάπα και κοίταζα τον θησαυρό.. Μπήκα στον πειρασμό να τον ανακυκλώσω. Αλλά τα ξανάβαλα στο ράφι. Σε 10 χρόνια ακόμα θα τα κατεβάσω, θα τα δείχνω στην κολλητή μου, θα μου δείχνει και εκείνη την αντίστοιχη συλλογή του Bryan και θα γελάμε...

Μια βδομάδα ευτυχίας..

Ξεκίνησα να γράψω ένα post "Μικρές στιγμές ευτυχίας"...

Τελικά το άφησα για αργότερα..

Η τελευταία βδομάδα μου φαίνετε σαν μια ατέλειωτη στιγμή ευτυχίας...

Τα χέρια σου πάνω μου την ώρα που κοιμάμαι...

Να σου φωνάζω είμαι ευτυχισμένη και να γελάς...

Τί άλλο να θέλω?

Καλό μου δρόμο, πέρνω το Ιbizaki μου και πάω Αθήνα... :(

Megadeth

Είχα πολύ καιρό να πάω σε συναυλία. Νομίζω η τελευταία ήταν scorpions πέρσι τέτοια εποχή και η προτελευταία ήταν Blind guardian πριν 1,5 χρόνο..

Το σαββατο πήγα Megadeth. Δεν τρελένομαι κιόλας, πλέον δεν ακούω τόσο βαριά πράγματα, αλλά άλλο να το ακούς σε cd άλλο σε Live. Και οπωσδήποτε μία συναυλία, είναι μία συναυλία!

Μονή Λαζαριστών. Το προηγούμενο βράδυ παίζαν οι kraftwerk(tnx nenya!)- απέναντι απο ακριβώς απο την σκηνή έχει ένα σχολείο που τώρα χτίζεται- εκεί λέει είχε περισσότερο κόσμο απ ότι μέσα. Τρομάξανε όμως μάλλον, οπότε στους Megadeth είχαν securitades στο σχολέιο (ουυυυ 666!).

Ωραία η συναυλία. Μου αρέσει η δυναμική που έχουν οι συναυλίες. Ακόμα και να μην σου πολυαρέσει αυτό που πάιζουν, έχουν ένα κατιτις μαγικό... Δεν μπορώ να πω οτι χτυπήθηκα- κρίμα γιατι έχω και μαλλί για χτύπημα! Αλλά! Μου άρεσε πολύ.. Ήμουν σχετικά μπροστά..

Κακή φάση στην συναυλία: Ένας τυπάς μισο μαστουρωμένος, κοπανιότανε μέσα στον χαμό μπροστα μπροστά, και κάπως έσκισε τον λαιμό του. Αλλά μιλάμε για μεγάαααααλο σκίσιμο. Με τα χίλια ζόρια τον βγάλανε απο τον πανικό, του ψιλο-μπαντάρανε τον λαιμό- εντωμεταξύ αυτός χωρίς μπλούζα, γεμάτος αίματα παντού-πλάτη τζιν κλπ.. Ε και αντί να τον στείλουνε κανα νοσοκομείο- στάνταρ ήθελε ράψιμο αυτό που είχε πάθει- τον ξαναφήσανε να πάει μεσα στον κόσμο. Δεν λέω οτι είχε κάτι το παιδί- αλλά δεν μπορείς να αφήσεις έναν άνθρωπο μέσα στα αίματα να περιφέρετε έτσι...

Ευχάριστη φάση: είχε πολλά πολλά πιτσιρίκια.. τελικά δεν ακούνε όλα House... :-)

Μια συνεντευξούλα...

Προχτές το πρωί εκει που μισοχουζούρευα και έβλεπα Tv (πολύ χάλια η ελληνική tv btw...) χτυπάει το τηλέφωνο.. O father..."Να πας εκεί μπλα μπλα μπλα, στις 9 το πρωί, έχουν μια θέση μηχανογράφου. Κράτα και ένα βιογραφικό σου". Οπου το εκεί είναι στον Πειραιά. 30 km απο εδώ κοινώς. Τι να κάνω δεν μπορώ να πω και δεν πάω, και ας μου φαινετε ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ το να πιάσω δουλειά πειραιά... Για να φτάσω εκεί 9, έφυγα απο το σπίτι 7:10. Έβαλα και πουκαμισάκι, κάπως μακρυμάνικο να μην φαίνετε και η μελανιά (η οποία παρεπιπτωντος είναι πράσινο με μοβ τώρα), βάφτικα και λίγο (εγώ βάψιμο πρωί πρωί, αν ειναι δυνατον)...και έεεεεεεεφτασα...

Γειά σας, ο κ. τάδε? Για την τάδε θέση...
Για πια κατηγορία ενδιαφέρεστε να σας δώσω την αντίστοιχη αίτηση. (Χμμμ αίτηση? για συνέντευξη δεν κατέβηκα?)
Ε τελος πάντων με ρωτάει ο άνθρωπος τι πτυχίο έχω "Τει πληροφορικής" λέω.. ΑΑΑΑ μου λέει εδώ στο Αιγάλεω ε? Όοοοχι του λέω Θεσσαλονίκη.. απογοητεύτηκε λίγο.. Έ τότε μου λέει να κάνετε αίτηση για αυτην την θέση ΠΕ πληροφορικής.. Μα εγώ είμαι ΤΕ...

Ε μπλα μπλα μπλα, καταλήξαμε οτι η μόνη θέση που μπορώ να κάνω αίτηση είναι για ΔΕ. (κοινώς με πτυχίο λυκείου).

"Εντάξει θα δουλέψεις 7 χρόνια, και μετά θα αναγνωριστεί το πτυχίο σου.." (Βρε τι μας λες...)

"ΕΕΕε και για τι θέση πρόκειται?" αναρωτιέται η μικρή Κατερίνα...

"Χειριστρια Υ/Η" (Αυτό ήταν πάντα το όνειρο μου....Όταν ξεσκιζόμουν να διαβάζω το IPSec και να μαθαινω τους Headers του πακέτου ήθελα να γίνω χειρίστρια...)

Και μετά έρχεται η ερώτηση..

"Τί λύκειο έχεις τελειώσει?" Ε γενικό λέω και εγώ..

"ΑΑΑΑΑΑααααα δεν μπορείς να κάνεις αίτηση. Δεν έχεις καν πτυχίο Τεχνικού λυκείου"

ΡΕ ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΑΡΑΤΑΤΕ ΛΕΩ ΕΓΩ. ΤΣΑΜΠΑ ΕΧΑΣΑ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΟΥ. ΚΑΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΕΙΣ ΕΣΥ ΡΕ 7 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ ΤΟ ΠΤΥΧΙΟ ΣΟΥ.
ΜΠΑΜΙΑ. Ε ΜΠΑΜΙΑ.

ουφ τά ειπα και υσήχασα.

Μετά τον γυρισμό τι?

Είναι περίεργα τα συναισθήματα.

Με το που ήρθα ξανάφυγα. Η θεσσαλονίκη όπως πάντα πανέμορφη. Πέρασα υπέροχα έστω και για λίγο...

Έπαιξα paintball. Έχω μια μελανιά ναααααα (με το συμπάθειο) στο μπράτσο και τα γόνατα μου είναι λίγο πρησμένα απο το erping :-p

Σε 3 μέρες φεύγω ξανά...

Την άλλη βδομάδα λέω να διαβάσω μερικά papers για την πτυχιακή και να ετοιμάσω μία "ιστιοσελίδα" για τον father.

Αλλά πάνω απ όλα θέλω να ευχαριστηθώ μερικούς ανθρώπους..

Να βρω και μια δουλίτσα.

Γενικά.. είναι πολλά και πρέπει να μπούνε σε μία σειρά. Αυτό που προέχει είναι να κοιμηθώ.

Καληνύχτα σας...

back at home (?)

3:40 ώρα Σουηδίας.
4:40 ώρα Ελλάδος.

Έφτασα.

Είμαι Αθήνα.

Γράφω συνδεδεμένη στα 31,2 kbps αντι για τα 10 mbit.

Το σύνδρομο στέρησης είναι φανερό.

Αύριο (αμα προλάβει) το σεμνό τούτο blog θα σας παρουσιάσει ανέκδοτες φωτογραφίες της Παπαρίζου γιατί ένα ψώνιο το έχουμε. Αυτή πάλι θα πρεπει να πάει για κανα ψώνιο γιατί τα παππούτσια της δεν βλεπόντουσταν.

Tέλοσπάντων..Πάω να βρω ένα βιβλίο και να την πέσω.

Φιλιά σας!
:-)

ka8y


Btw...Εντάξει εμείς οι καρμίρηδες φοιτητές να πετάμε με Sterling, αλλά κοτζάμ παπαρίζου...

Bard's song : in the forest

Tελευταία μου βραδιά στο σπιτάκι μου.

It hurts a bit.

Μουσική υπόκρουση: bards song in the forest - blind guardian

Tomorrow will take us away
Far from home
No one will ever know our names
But the bards' songs will remain
Tomorrow will take it away
The fear of today
It will be gone
Due to our magic songs


Το τραγουδάκι available για download σε κανονική και Live έκδοση.
Μου αρέσει πιο πολύ το Live.. είναι πο δυναμικό.. ίσως είναι και κατάληπο απο την συναυλία τους...

Κάτι

Μου την σπάει να μελαγχολώ. Μου την σπάει να κλαίω. Μου την σπάει να ξέρω πως -ίσως- να έκανα μαλακία και να σου ζητάω -έμμεσα- συγγνώμη μέσα απο 6 συνεχόμενα μηνύματα και να πέφτω σε έναν τοίχο.

Δεν είμαι τέλεια. Δεν είσαι και εσύ. Δεν θέλω τοίχο. Θέλω εσένα. Γλυκό και τρυφερό όπως ήσουν μέχρι τώρα. ΚΑι δεν μιλάει το ούζο. Κλαίω ρε χαμένο. Και κλαίω για σένα. Γιατί δεν μπορώ καν να διανοηθώ οτι είμαστε έστω και λίγο μαλωμένοι. Και ίσως κάνω βλακεία που τα γράφω εδώ και δεν πέρνω ένα γαμωτηλέφωνο να σου τα πώ αλλά θα σε ακούσω πάλι "κρύο" και θα θέλω να βάλω τα κλάμματα πάλι.

Δεν στεναχωρέθηκα για τον λόγο που μαλώσαμε. πραγματικα είναι ηλίθιος. (ΟΚ ήταν σημαντικό για μένα αλλά δεν κατάλαβες καλα- τι φταις και εσύ). Στεναχωρέθηκα γιατι σου εξήγησα τι με πείραξε και δεν το βρήκες σημαντικό.

Ρε μωρό. Δεν μπορώ έτσι. σ'αγαπάω γαμώτο. αναρωτιέμαι τι να σκεφτεσαι εσύ τώρα. Σκέφτεσαι έστω και λίγο τα χαζά που γίνανε ή βλέπεις την εθνική και στα @@ σου?

Θέλω να σε πάρω την να σου πω τι όμορφα που ήταν σήμερα. Που κάναμε Picnic στην λιακάδα. Που ήταν οι Σουηδέζες με τα σουτιέν και κανανε ηλιοθεραπεία. που σήκωσα τα μπατζάκια μου να με δει λίγο ο ήλιος να μαυρίσω. Που ήπιαμε ένα μπουκάλι ούζο με την Μαρία. Που κεράσαμε τους gay δίπλα ουζάκι για να βάλουνε πιο δυνατά την μουσική- επειδή εγώ στο κινητό έχω μόνο το maia-iiiiiiii maia-oooooo και το "οταν είμαι αγάπη μου μαζίιιιι σουυυυ στην αυλή του παραδεισουυυυ". Που ο Δημήτρης χάθηκε- κλασσικά. Που ήρθε η φίλη μου η allesandra απο την Upsalla- Την θυμάσαι δεν την θυμάσαι την Ιταλίδα? Τα είπαμε. Έκανε Piercing στην μύτη. Ζήλεψα. Λέω να ξανακάνω και εγώ- νομίζω σου άρεσε το σκουλαρικάκι στην μύτη, και ας έβγαινε όποτε κάναμε έρωτα...

Μόλις πήρα ένα sms σου. δεύτερος γύρος Crying. Μπορείς να με καταλάβεις είμαι σίγουρη γιατί δεν κάνεις μια προσπάθεια? Στο έχω πει οτι γράφω καλύτερα στεναχωρημένη αλλά δεν θέλω να το κυνηγάω.

Ήτανε να βγούμε με την Μαρία απόψε. Να πάμε στο Opera ή το Berns, και ας φάμε πόρτα. Μία φορά στα "καλά" Clubs της στοκχόλμης αξίζει- αν και τελικά η μαρία μάλλον είναι σπίτι και ξερνάει το ούζο- δεν μας κόβω να βγαίνουμε.

το δωμάτιο μου είναι μπάχαλο. Ότι έχω να πάρω μαζί μου είναι στο πάτωμα. Έβγαλα και όλες τις Photo απο το δωμάτιο. Εκτός απο εκείνη την τεράστια που είμαστε εσύ και εγώ χαμογελαστοί στην παραλία. Πρώτη μπήκε στο δωμάτιο, τελευταία θα βγεί. Πριν πάω στο αεροδρόμιο.

Ξέρεις, δεν στεναχωριέμαι πολύ που φεύγω. Όχι ακόμα. Ίσως δεν το έχω συνηδητοποιήσει. Ίσως νομίζω οτι κατεβαίνω για άλλη μια φορά και θα ξανανέβω.

Γιατί στα γράφω εδώ και όχι σε ένα γράμμα? γιατί θα το πάρεις σε 4 μέρες γι αυτό.

Θα σε πάρω τηλ να τα πούμε αφού τελειώσει η Εθνική. Να είσαι και μόνος σού. Να σου μιλήσω και να ακούσω πάλι το μωρό μου και όχι έναν κρύο άνθρωπο...

Σ'αγαπώ. Με την ψυχή στον τοίχο.

Τα comments τα εξαφάνισα. Το post παραείναι προσωπικό.
Sorry guys.

Τα νευρα μου. Πολύ όμως.

Ωρες ώρες απορώ με τους άντρες.

Σας λέμε το Α και καταλαβενετε το Β. Και οταν σας λέμε οτι "φιλαράκι εγώ εννοούσα το Α", αντί να πείτε μια καλή κουβέντα και να λυθεί το θέμα μας την λέτε και απο πάνω.

Απόρώ όταν εγώ πιστέυω οτι έχετε καταλάβει το Α, τι έχετε καταλαβει? το Γ?

Lapland: Nordkapp, Kiruna και άλλα εξωτικά μέρη!

Λαπωνία.

Ταξίδι που φαντάζει ονειρικό.

Πρώτη φορά πριν απο 2 χρόνια, στο Rovaniemi και στο Yllas στην Φιλανδία. Μάρτιος. Όχι πολύ κρύο. (-13 περίπου). 19 ώρες στο λεωφορείο. Τάρανδοι, Snowmobiles, Αγ. Βασίλης, Πολικό Σέλλας (aurora borealis, ή στα φιλανδικά Revontulet). Πάρτυ, βότκες με battery και σάουνα (αυτά τα τελευταία όλα μαζί wash and go).

Με τα παιδιά απο το erasmus.

Ατάκες της εκδρομής:

-Μαμά είδαμε τον Αγιο βασίλη..
- (κατι λέει η μαμά της γιάννας...)
-Μα σου λέω μαμα υπάρχει!
-......
-Μα τον είδα σου λέω!


Δεύτερη φορά πριν απο 2 χρόνια πάλι, στο Nordkapp στην Νορβηγία. 5 Ιουνίου.Κρύο. -5. Τελικά το κρύο το εκτιμας διαφορετικά σε διαφορετικές συνθήκες. 26 ώρες στο λεωφορείο. Μόνη μου. Διέσχισα την μισή φιλανδία για να φτάσω... Στόχος το βορειότερο σημείο της Ευρώπης. Να δω τον ήλιο που δεν δύει.

Και πήγα στο βορειότερο σημείο της ευρώπης. Και είδα το ηλιοβασίλεμα που ο ήλιος ακουμπάει το νερό και ανεβαίνει ξανά. Και έκανα μια ευχή. Λίγο μυστική. Για έναν φίλο να πραγματοποιήσει το ονειρό του και να έρθει.

Και όταν έφτασα δεν βρήκα να μείνω. Το hostel γεμάτο, το hotel πανάκριβο. Περιπλανήθικα στο χωριουδάκι κανα 5ωρο. Στους -5. 12 με 5 το πρωί. Έβρεχε. Κατα τις 3 πέτυχα έναν που περίμενε και αυτός το λεωφορείο- δεν έβρισκε να μείνει πουθενά. Χωθήκαμε και οι δύο μέσα στο sleeping bag μου, και περιμέναμε το λεοφωρείο. 26 ώρες και ήμουν πάλι σπίτι μου.

Ταξίδι τρίτο. Ιούνιος 2005. Kiruna Σουηδία, και Narvik Nορβηγία. Ζεστούλα. 7 βαθμοί. Βροχή. Συνέχεια. 19 ώρες στο τρένο. Κουραση. Τα ειδα όλα. Μάλλον μεγάλωσα. Το hostel καλό. Ο τύπος στην reception μπάμιας.

Η λαπωνία αυτή την εποχή είναι μια απογοήτευση. Ούτε χιόνια αλλά ούτε και καλός καιρός για να κάνεις πράγματα έξω. Και αλλιώς με παρέα αλλιώς με την sister.


Το μόνο που αξίζει είναι οι λευκές νύχτες. Εδώ στοκχόλμη έχουμε κανα 3ωρο "νύχτα". Εκεί δεν έχει. Καθόλου. Είτε πρωί είτε μεσημέρι είτε βράδυ, το ίδιο φως έχει...


Πήγαμε και σε ένα ορυχείο. Το μεγαλύτερο του κόσμου για σίδερο. Αιματίτη. Έπαθα μια μίνι κλειστοφοβία όπως κατέβαινα στα 540 μέτρα... εντυπωσιακό. Χάρηκα πολύ πάντως όταν ξαναείδα φώς...


Ο γυρισμός εύκολος. Αεροπλανάκι και σε 1,5 ώρα στοκχολμη.

Σπίτι.


Θέλω να ξαναπάω κάποια στιγμή. Η ίσως είναι καιρός να ονειρευτώ άλλα ταξίδια. Θα δούμε!

PS1. Αυτή την φορά είμαι σίγουρη οτι το έγραψα σωστά το λεωφορείο....!!!

Ska vi go?

= Shall we go?

Απο όταν ήρθα Σουηδία δύο φίλους ξεχώρισα.

Την Μαρία και τον Ισπανό, τον German.

Σήμερα χαιρέτησα τον German. Απο Σεπτέμβρη εκείνος Αμερική και εγώ Ελλάδα. Με κάλεσε το καλοκαίρι να πάω Ισπανία. Του είπα να έρθει Ελλάδα.

Ξέρω οτι είναι δύσκολο.

Αλλά που ξέρεις. Μπορεί κάποτε και να ξαναβρεθούμε.

Το βράδυ θα περάσει ο Αντώνης πρίν να την κάνει για αεροδρόμιο να μου αφήσει τα κλειδιά του να τα πάω στο Student Accommodation Office.

Χτες καθάρισα το σπίτι για το σημερινό Inspection. Έβγαλα σχεδόν τα πάντα απο τους τοίχους. Το σπίτι φαίνετε άδειο. Να δούμε την επόμενη Πέμπτη που θα τα έχω όλα πακεταρισμένα πως θα φαίνετε.


Ένας ένας φεύγουμε...

Γιοοουυυπι!

Χτες το μεσημεράκι είχα ραντεβού με τον καθηγητή για την διπλωματική μου. Έγραψα το proposal, το τύπωσα, πήγα στο γραφείο του.. Κανείς εκεί! Ε, περιμένω περιμένω μετά απο κατα 20λεπτο, εμφανίστηκε το παλικάρι, πάμε στο γραφείο του, του λέω τι θέλω να κάνω, με ρωτάει πότε θέλω να παραδώσω...

ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝΕ!

πλέον...

ΕΧΩ ΠΤΥΧΙΑΚΗ!

Θα διαβάσω για την ασφάλεια στο WiMAX, θα δω τι επίπεδο ασφάλειας έχει, τι λέει ο κόσμος τριγύρω για τις βελτιώσεις που μπορούν να γίνουν σε αυτόν τον τομέα, και αν μπορέσω θα προτείνω και εγώ κάτι!

ΑΧ! Λίγο αραλίκι μου φαίνετε, δεν με χαλάει και ιδιαίτερα!

Α! το καλύτερο! Ο καθηγητής δεν έχει κανένα πρόβλημα να την κάνω στην Ελλάδα και να με ξανασυναντήσει στην παρουσίαση κατα τις 15 Δεκέμβρη 2005!

Είμαι ένα ευτυχισμένο κοριτσάκι!

:-)